Cunhan

Maandag, 10 oktober 2022. Na een reis van een uur vanaf onze standplaats in Rocamadour, door het fraaie heuvel landschap arriveerden we op een idyllische plaats in het bos aan de oever van de rivier de Lot: Cunhac, ook wel Ressel 2 genoemd.

In het spiegelgladde water van de uiterst traag stromende rivier werd de begroeiing van de steile rotswanden aan de overzijde weerspiegeld in ontluikende herfsttinten. We stonden lange tijd stil om dit te bewonderen terwijl Paul ons aanwees waar we te water zouden gaan, hoe we de rivier zouden overzwemmen en waar zich aan de overzijde het afdaalpunt met de lijn naar de grot bevond. De ingang is op 7 m en de grot zelf is lang en smal maar niet dieper dan 11 m.

We maakten onze uitrusting gereed op de parkeerplaats in het koele bos, mijn buddy Jimte en ik kregen een uitgebreide uitleg over het programma van mijn eerste cavern duik, met de uit te voeren oefeningen, Jimte droeg mijn sidemount flessen naar de rivier en na een uurtje konden we het water in. Ik leidde de buddy check en daarna ving de overtocht aan.
Jimte verkende het stukje duik tot aan de grot. Hij meldde 5 m zicht en hoe het eruitzag, met een boomstam even voor de ingang, zodat ik wist wat ik kon verwachten.
De afdaling langs de lijn was probleemloos, een gewone open water duik. De ingang van de grot was duidelijk te vinden. Aan het begin, in de daglichtzone is er een grote grindbak waarin je comfortabel je uitrusting kunt fatsoeneren, met elkaar communiceren etc. Jimte had vorig jaar zijn hele cave opleiding hier gedaan en wees me aan waar de lijn startte. Vanaf dat moment nam ik de leiding
Bij cavern is het verplicht om te allen tijde de lijn vast te houden, dus dat deed ik heel nadrukkelijk. Een beetje te krampachtig hoorde ik achteraf …
De eerste gang de grot in was een verkenning. Ik voelde me meteen op mijn gemak (de beslotenheid van de grot voelde aan als thuiskomen. Vergeleken met Cuba was dit een saaie grot die meer weg had van de kruipruimte in mijn huis, maar ach, ik was eindelijk weer fijn in een grot aan het duiken dus: genieten maar!
Paul gaf al vrij snel het omkeer signaal en ik volgde nu mijn buddy terug langs de lijn. Terug in de daglicht zone keerden we weer, ik weer voorop langs de lijn, steeds communicerend met lichtsignalen met de buddy: ok? Ja ok! Keerpunt bereikt: weer terug, Jimte voorop. Jimte draait zich om en gebaart ‘ zonder lucht’ en ik start mijn ingestudeerde riedel: arm om de lijn, longhose doneren, backup automaat in en nadrukkelijk gebaren: automaat in bakkes vasthouden, eigen automaat vastklippen, ben je ok? Commando: Richting uitgang, hand over hand buddy op de lijn leggen, hand hermetisch gesloten op de lijn, met andere hand elleboog buddy fixeren en gaan!! Terug naar het beginpunt. Die ging perfect.
Zelfde route nogmaals, nu moest ik de terugweg geblindeerd afleggen. Heerlijk, wat een rust. Ik voelde dat Paul probeerde de lijn uit mijn hand te trekken maar dacht ‘dat gaat je echt niet lukken vriend !’. Helaas kon ik onderweg twee keer bij een ankerpunt het vervolg van de lijn niet vinden zodat ik lang bleef hangen en Paul me de lijn moest aangeven. Bij de debriefing later, bleek dat ik het trucje om de lijn met duim te voelen was vergeten. Leerpuntje.
Ik had op de ok vraag van Paul geantwoord dat ik het koud had. Met de bedoeling om in de kiezelbak even mijn heating aan te zetten. Maar dat wist hij natuurlijk niet en dacht dat ik wilde stoppen. Maar er was nog slechts 1 oefening te gaan dus die wilde hij ter plekke even snel laten doen alvorens op te stijgen.
Dat was de bril wissel aan de lijn. Ik was verbaasd maar ok, dan maar zonder heating. Au! Water van 13 C is echt een klap in je gezicht!! Ogen dicht en doorzetten, het went vanzelf. Rustig de reservebril uit de pouch pakken. Dat duurt dan voor je gevoel een eeuwigheid. Mijn vingers waren inmiddels aardig gevoelloos. (Het was kiezen geweest tusssen dunnere handschoenen zonder heating of dikke met heating. Met heating kun je bijna niks vastpakken dus het was zonder heating geworden). De bril kwam bij de eerste poging onderste boven op mijn gezicht. Doordat ik de vorm niet meer goed had kunnen voelen met mijn ‘bevroren’ vingers. Dat leek me geen goed idee;) omdraaien dus maar. Ja! Hij zit. Echter, wat ik ook probeerde, ik bleef door een lichtgroen matglazen waas de wereld inkijken. Wat jammer nou! Paul schoot te hulp maar kon ook weinig bereiken, de bril zat te strak. Na minuten lang klaren, mijn arm steeds stevig om de lijn, liep het water eruit en kwam er langzaam weer structuur in mijn beeld. Joepie! Wij naar boven. Daar vertelde Paul mij dat het siliconen randje dubbelgeslagen was geweest waardoor mijn duikbril steeds bleef vollopen. En dat ik gewoon de bril nog een keer af en op had moeten doen. Tja dat was me nog niet eerder bij een oefenwissel onder water overkomen. Leerpuntje 2.
Ik werd gefeliciteerd met een geslaagde eerste cavern duik.
Jimte had het koud en besloot dat het mooi was geweest. Ik vertelde dat ik slechts mijn heating had aan willen zetten. Paul had ook heating bij zich en vroeg of ik bedoelde dat ik verder wilde duiken. Ik zei “ja”. Paul zei dat hij hier geen oefeningen meer voor me had omdat het enige dat ik nog moest doen voor het cavern brevet het ‘reelen’ was, het leggen van een lijn om ankerpunten, met behulp van een reel of te wel in goed Nederlands, een haspel. Omdat de smalle grot waar al een permanente lijn lag, zich daar niet voor leende. Daarom stelde hij voor om hier nu mijn eerste duik alvast voor het intro to cave programma te doen. Een rustige oriëntatie duik dieper de grot in. Zo gezegd zo gedaan. Na een -verder probleemloos- kort stukje afdaling zonder zicht omdat we lekker op de bodem hadden staan stampen, kwamen we de lijn weer tegen. Ik mocht leiden, vanwege het goede zicht kon ik nu op armlengte van de lijn zwemmen zonder deze steeds vast te hoeven houden, want ik was nu met intro to cave bezig en niet langer cavern . Mijn trim was prima en alles voelde aan als een relaxte grotduik. Na 75 m passeerden we een oranje line marker die de afstand tot de uitgang aangaf en we kwamen na 11 minuten op ca. 100 m de grot in. Daar omgekeerd zodat Paul voorop kwam. Bij het verlaten van de grot maakten we een safety stop en daarna zwommen we weer naar de overkant. Daar werden we warm onthaald door de andere Polar Bear grotduikers, die inmiddels na 1 duik al weer in korte broek waren en van de 26 graden zo’n genoten. Zij hielpen ons uit het water en tilden genereus mijn flessen eruit. Na een foto momentje brachten mijn galante reisgenoten mijn zware duikflessen via het stijgende bospad naar de auto’s. Daar had Teus inmiddels de rol van kok op zich genomen en werden we getrakteerd op een brunch met gebakken eieren en spek!

‘s middags bij het vulstation van Olivier (Ollie voor ingewijden) volgde de debriefing. Op de bovengenoemde punten na was alles zeer goed gegaan.

From Cave Diving Lot 2022